گل بیخار میسر نشود در بستان
گل بیخار جهان مردم نیکو سیرند
سعدیا مرد نکونام نمیرد هرگز
مرده آنست که نامش به نکویی نبرند
سعدی شیرازی که نام کامل ابو محمد مشرف الدین مصلح بن عبدالله بن مشرف و تخلص او سعدی است در سال 606 هجری قمری معادل 588 هجری شمسی در شیراز به دنیا آمدند و در سال 690 هجری قمری مطابق با 669 هجری شمسی در همان شیراز درگذشت. سعدی پدر خود را در کودکی از دست می‌دهد. اوضاع نابسامان شیراز در دوه خوارزمشاهیان سبب شد که سعدی در سال 623 هجری قمری به بغداد به منظور تحصیل عمل در مدرسه نظامیه این شهر هجرت کند. سعدی در این شهر از اساتیدی مانند امام محمد غزالی که او را در گلستان خود امام مرشد نامیده است و همچنین شهاب الدین عمر سهروردی و سبط بن جوزی بهره برد.
پس از پایان تحصیل در مدرسه نظامیه بغداد سعدی به شهرهای مختلف شام و حجاز آن زمان و به نقلی به هندوستان، فلسطین و دیگر کشورها به جهت نطق و وعظ و ترویج مبانی اسلامی‌و اخلاقی سفر می‌کند و در سال 655 هجری قمری به شیراز باز می‌گردد. در همین زمان و در کمتر از دو سال یعنی سالهای 655 و 656 سعدی کتاب بوستان و گلستان خود را نگارش می‌کند که این خود جای شگفتی دارد و برخی آن را شبیه به معجزه می‌دانند. این دو کتاب سعدی بیشتر جنبه‌های اخلاقی و آموزنده داشته اما حضر سعدی غزلیاتی دارند که مضامین پندآموز، عاشقانه و عارفانه دارند.